Een paar daagjes Servie

Dag lieve lezers,

Hier spreekt tot U, Louise. Het komende half uur kunt U genieten van wederom een heerlijk reisverhaal van Denise en Louise.

Eigenlijk zijn wij momenteel alweer in Athene, maar dit bericht zal uitsluitend gaan over ons verblijf in Servie, waar wij zowel in de hoofdstad Belgrado zijn geweest, als een aantal dagen op het heuse platteland te hebben vertoeft.

Op zondag 20 juli verlieten wij rond 2300 uur de trein op station Belgrado (na uiteraard bij de grens overgang Kroatie-Servie uitgebreid te zijn gecontroleerd door de stoere lokale douanebeambten) alwaar wij Stefan en neef Slobodan ontmoetten. Slobodan is een echte Servische local! Dit was natuurlijk erg spannend, vooral voor Louise, Denise kende hem al.... De communicatie werd echter bemoeilijkt door het feit dat hij louter Servisch spreekt (okee, plus enkele woordjes Engels). Na een enorme burger te hebben gehaald (zoals we ze nooit eerder hadden gezien) hebben we de nacht gespendeerd in ons hostel.

De volgende dag hebben Stefan en Slobodan ons door Belgrado geleid. Even ontstond er het plan om wederom naar de dierentuin te gaan aangezien plots bekend werd dat onze gastheer nog nooit in een dierentuin geweest was. Gezien zijn leeftijd (27) leek ons dat hilarisch. Later hebben we toch besloten alleen de echt interessante dingen in sneltreinvaart te gaan bekijken en daarna in de trein naar Valjevo City te nemen. Dit is een redelijk grote stad op 2 uur treinen (zonder vertraging) van Belgrado.
Bij het lopen met onze enorme backpacks (sommige groter dan andere trouwens, he, Deniiizzzzee) kwam het volgende cultuurverschil boven water. Serviers vinden het moeilijk meisjes als wij zelf onze tassen te laten dragen. Dit leidde tot vermakelijke situaties waarbij naar ons idee door de locals openlijk gefronst werd (we were frowned upon, zouden de Engelsen zeggen....)
De eerste stop werd een vriend van een vriend van een vriend die bij het station woonde, waar we even langs moesten. Hierop waren Denise en ik degenen die fronsten. Het bleek echter heel normaal om gewoon bij elkaar binnen te lopen, een paar biertjes te doen en dan weer weg te gaan. Erg interessant allemaal. De aardige man reed ons naar de boerderij van Stefans oom en tante, Slobodans ouders, waar wij zouden slapen de komende 2 nachten. Heerlijk gegeten (serieus, heerlijk!) enz enz..

Om een lang verhaal iets korter te maken sla ik even een stukje over.

De volgende ochtend bleek het te regenen, en dat heeft het eigenlijk de hele dag gedaan. Dus het enige wat we die dag deden was ontbijten, wat weer heel lief door de tante gemaakt was voor ons), de kippenfarm aan de overkant van de weg bekijken (waar de andere neef van Stefan werkt) en avondeten (wederom heerlijk). 's Middags zagen we op tv dat er terwijl wij in Belgrado waren, maar zonder dat wij het gemerkt hebben, een belangrijke oorlogsmisdadiger was opgepakt, Karadzic. Very exciting voor ons, maar veroorzaakte toch irritaties bij onze echte Serviers. Ze vonden dat alleen Servie continu gedwongen werd dit soort mensen op te pakken en uit te leveren. Andere landen zouden daar veel minder aan hoeven te doen.
's Avonds kregen we een lesje Servisch van Slobodan. Dit was echt heel leuk, waarschijnlijk was hij het zat dat wij er waren maar dat niemand met ons kon communiceren behalve Stefan. We leken serieus Chinezen die maar wat knikken als ze het eigenlijk niet begrepen hebben...... Hij heeft ons leren tellen (van 1 tot 10 konden we al, maar nu ook tot 100!!) en zinnetjes als 'het regent' en 'de zon schijnt'. Vooruit, echte zinnen zijn het niet, maar het voelt als een talenknobbel.

De volgende dag was briljant. We gingen kijken wat de mannen nou eigenlijk de hele dag deden. Het bleek dat ze een enorm stuk land hadden achter het huis, waarop allerlei groenten verbouwd werden. Nou was mij eerder al beloofd dat ik een stukje mocht rijden op de traktor, maar het werd nog beter! Ik mocht een stukje land ploegen :D
Geweldig! Misschien was de beroepskeuzetest die mij ooit vertelde dat ik boerin moest worden toch zo gek nog niet.

Daarna moesten we helaas al vrij snel weer vertrekken naar Belgrado om de trein naar Thessaloniki te halen. We werden naar station Valjevo gereden in een Servische antiquiteit, de Yugo. Het lijkt op een fiat panda, maar niks functioneert eraan. Geweldig. Tassen achterin de bak, maar toen de auto te hard remde werd onze rugleuning ruimschoots naar voren geduwd door dezelfde tassen. Onze actie om dan maar terug te duwen werd ons ontraden. Het risico dat onze tassen dan op het wegdek zouden eindigen was reeel. Heerlijk idee, toch?

Okee, dan zal ik hiermee afsluiten. Ik hoop dat jullie genoten hebben van dit prachtige verhaal. Buiten de bierverslavind van de Serven en de laksheid wat betreft het op tijd laten rijden van treinen beslaat bovenstaand verhaal werkelijk zo'n beetje alles was wij beleefd hebben in Servie.

Zoals al eerder gezegd zijn we nu in Athene, over een aantal dagen zullen we naar Rome gaan en daarna naar Cinque Terre. Via Milaan gaan we dan weer op huis aan!

Ciao!

Louise (en ook namens Denise!)